Bolesław Leśmian - Zielona Godzina VIII

Śpiący Kot włącza się w obchody Nieoficjalnego Roku Leśmiana!

Wynijdź, lesie, z swej głębi! Wynijdź z legowiska 

Zaczajonych rozkwitów, zieloną drzemotą 

Wpartych w ziemię, po ciemku zapatrzoną w znój!

Wynijdź nagle z nor wszystkich, z jarów bez nazwiska, 

Z kniej zapadłych w moczary z trzcin wrosłych tęsknotą 

W wód zwierciadła, by zdwoić sen nad wodą swój! 

Wynijdź z woniejącego na wiatr pogmatwania 

Macierzanek z pokrzywą, zaszytą w cień rowu, 

Gdzie pełno czarnoziemnych, zwilgotniałych cisz! 

I z gniazd ptasich, skąd radość słońcu się odsłania, 

Beznamysłem świegotu, dająca moc słowu, 

Zbiegłemu z ust niczyich w zmierzch zielonych nisz! 

Wynijdź! Wałem zieleni spadnij na mą duszę, 

Przynagloną do śmierci spełnieniem zachwytu, 

Wyszłego na spotkanie tobie w dal i w czas! 

Zjaw się szumny i wielki w słońca zawierusze, 

Pełen jeszcze na oczach zgrozy i błękitu, 

Z sercem, w piersi ciążącym, jak rozgrzany głaz! 

Uchyl nagle przede mną zielonej przyłbicy, 

Ukaż twarzy nieznanej boskość i zaklętość, 

Co wiecznie spoza krzewów niepokoją mnie! 

Niech odbiję się cały w twej sępiej źrenicy, 

Niech zobaczę tych odbić czar i niepojętość, 

Niech się dowiem, czym byłem dla ciebie w twym śnie?